Oppervlaktebehandeling van glas

Het belangrijkste component van glas is SiO₂, Si is voornamelijk in het glas verbonden met zuurstofatomen op de oppervlakte van het glas. Deze structuur heeft een hoge oppervlakte-energie, waardoor het gemakkelijk kan interageren met andere stoffen zoals lucht en zich kan koppelen aan waterstof in de lucht, wat hydrofiel groepsvorming veroorzaakt, OH (hydroxyl). Deze hydrofiel groep zweeft op de oppervlakte van het glas, waardoor het heel moeilijk is om inkt vast te laten zitten. Er zijn alkalimetalen ionen op de oppervlakte van het glas, die Na-0 bindingen vormen. Deze bindingen breken gemakkelijk in lucht en water, wat resulteert in moeilijkheden bij het vastzetten van inkt. Daarom moet de oppervlakte van het glas worden behandeld om te kunnen afdrukken. Er zijn verschillende methoden voor de behandeling van de glasoppervlakte:

① Vetgevoelige behandeling, waarbij vetgevoelige groepen worden gevormd door het aanbrengen van verschillende siloxaan-koppelingsmiddelen op de oppervlakte van het glas, om zo de affiniteit van het glas voor de inkt te verbeteren.

② Ontvettingsbehandeling, vet verwijderen om de bevochtiging te verbeteren, reinigen met acetone, methyl ethyl keton of ontvetten met dichloretyleenstoom.

③ Sterke zuurbehandeling, door sterke zuurbehandeling alkalische ionen verwijderen om de inkthechting te verbeteren.

④ Fysieke behandeling, zacht zandstralen met fijn poederslijpmiddel of waterafschuren met waterpapier kan oppervlakteaanhangsels verwijderen en de inktverwelkoming verbeteren.